درهم تنیدگی یکی از ویژگی های جالب و بحث برانگیز ذرات کوانتومی است. اما حالا دانشمندان طرحی را برای درهم تنیده کردن اجسام ماکروسکوپی ارائه داده اند. با دیپ لوک همراه باشید…به تازگی مقاله ای در ژورنال Physical Review Letters، توسط رومن اشنبل، استاد فیزیک موسسه ی ماکس پلانک منتشر شده که در آن ایده ای برای درهم تنیده کردن دو جسم بزرگ را ارائه شده است. البته تیم اشنبل، هنوز در حال کار بر روی روش انجام و عملی کردن این ایده هستند. هدف، درهم تنیده کردن دو آینه ی ۰.۱ کیلوگرمی است، بنابراین اگر اشنبل و تیمش موفق به عملی کردن این ایده شوند، ماکروسکوپی ترین درهم تنیدگی رخ خواهد داد، چرا که تا کنون، بزرگترین اجسامی که در هم تنیده شده شده اند، در مقیاس میکرون بوده اند.
طرح جدید فیزیکدانان برای درهم تنیده کردن اجسام ماکروسکوپی
در هم تنیدگی، یک موقعیت عجیب و غریب و البته ترس آور است که طی آن، دو یا چند جسم، به روشی که هنوز کاملاً مشخص نیست، با هم ارتباط می یابند. در این حالت، اندازه گیری یکی از این اجسام، به طور همزمان بر اجسام دیگر هم تاثیر می گذارد و اجسام مستقل از یکدیگر نیستند. این پدیده در سال ۱۹۳۰، توسط اینشتین، پودولسکی و روزن پیش بینی شد. در طول سال هایی که گذشت، دانشمندان روش های مختلفی را برای درهم تنیده کردن ذرات ارائه کرده اند، اما هنوز معلوم نیست راهی عملی برای درهم تنیده کردن اشیای به اندازه کافی بزرگ و در حد فیزیک کلاسیک پیدا شود. اما اشنبل، راهی برای رسیدن به این هدف را ترسیم کرده و معتقد است می توان آن را عملی کرد.
طرح اشنبل به این شکل است: دو آینه را در یک تداخل سنج مایکلسون قرار می دهیم به طوری که نوری که وارد سیستم می شود به دو طرف هر آینه برخورد کند. از طرفی، آینه ها را هم باید طوری قرار دهیم تا زمانیکه با نور برخورد می کنند، بتوانند ارتعاش کنند. این روش باعث انتقال اندازه حرکت بین آینه ها و نور می شود. ارتعاش های آینه بر فاز نور منعکس شده، تاثیر گذاشته و باعث می شود اندازه حرکت و نور درهم تنیده شوند. در این حالت، در هم تنیدگی می تواند به آینه ها جا به جا شود. با خاموش کردن منبع نور می توان از رخ دادن درهم تنیدگی، مطمئن شد.. اشنبل معتقد است چندین چالش مانند سرد کردن آینه ها و جلوگیری از تاثیر محیط اطراف وجود دارد که قبل از انجام آزمایش، باید بر آنها فایق آمد.
منبع: phys.org
برای آگاهی از تازه ترین مقالات دیپ لوک، ایمیل خود را در فیلد زیر وارد کنید: [wysija_form id=”1″]
گفتگو۱ دیدگاه
با سلام
بسیار جالبه که مدتی هست به این موضوع فکر میکنم. گمان نمیکردم چنین بحثی در این حوزه قابل طرح باشه. ظاهرا درهم تنیدگی جز در اجسام کوچک رخ نمیده. چون طبیعتا اجسام بسیار کوچک از اتم های کمتری تشکیل شده. اما سوال اینجاست ایا در هم تنیدگی در مقیاس ماکرو منجر به این میشه که تمام یا بیشتر ذرات تشکیل دهنده دو جسم مقیاس بزرگ به حالت در هم تنیده قرار بگیرن یا اینکه صرفا دسته ای خاص از ذرات اون اجسام بزرگ در این امر شرکت میکنند؟ و اینکه اگر این موضوع درست باشه آیا عملکرد دسته ای از ذرات تشکیل دهنده جسم مقیاس بزرگ که به حالت در هم تنیدگی رفته اند میتواند روی خواص و مشخصات کل جسم مذکور تاثیر بگذارد یا خیر.
نکته جالب دیگه اشاره این موضوع در مقاله اخیر مهندس علیپور در مورد سیستم های فرستنده کوانتومی در دانش خودشون هست.ظاهرا این موضوع در بخشی از مقاله ایشون بدین صورت اشاره شده که دسته ذراتی که تحت ویژگی خاصی قرار گرفتن قادر هستند برهم کنشی معادل در هم تنیدگی با دسته ذرات مشابه که تحت همون شرایط قرار گرفته اند پیدا کنند. هرچند به روشی برای این کار اشاره نشده.