پدیدهای بدون علت

سلام عباس،
رابطه بین انسان و خداوند از قماش و زمره رابطه بین برده و بردار، رابطه بین زمین و رعیت و مالک و زمیندار و رابطه کار گر و ابزار و اسباب تولید و سرمایه و سرمایه دار نیست که هرکدام متقابلا به هم نیازمند باشند، بلکه از نوع رابطه کل و جزء می باشد. موجودات یا معلولات شعاع یا تابش فیض و بخشش فیاض نیستند بلکه جزییات وجود کل. زیرا در عمل بخشیدن همیشه دوطرف لازم میباشد که یکی بخشنده باشد و دیگری دریافت کننده موضع بخشندگی. لذا از آنجاییکه خداوند موجودی لایه تناهی و بیکران است، هیچ چیز و هیچ کسی را در مقابل خود ندارد بلکه همه چیز و همه کس در وجود او قرار دارند. اگر پدیده فیض و بخشندگی صحت داشته باشد، خداوند همه چیز و همه کس را هرکدام در قالب یک هدیه به خود بخشیده است و نه چیزی و کسی غیر از خود و خارج از خود. به عنوان مثال فرد خود من به عنوان یک معلول و موجود ناچیز نمیتواند به عنوان هدیه به خود من بخشیده شده باشم، زیرا قبل از به وجود آمدن که وجود نداشته ام که در مقال خداوند ایستاده بوده باشم و هدیه وجودی و معلولی خویش را دریافت کرده باشم. تمام موجودات در طرح مطلق خلقت و آفرینش از پیش تعیین گردیده و نحوه و چگونگی و زمان و مکان ایجاد آنها هم بطور مطلقا روشن از پیش تعیین گردیده است. اگر یک موجود در طرح خلقت وجود نداشته باشد، آن موجود هرگز خلق نخواهد شد. دفتر چه خلقت دارای هفت فصل کلی میباشد و هر فصلی دارای یک زیر مجموعه وسیع از امکانات و استعداد های محض و بالقوه که هرکدام در زمان و مکان ویژه و خاص خود شکوفا و به فعلیت در می آیند. خمیر مایه علت کلی متناهی ( در چهارچوب یک عالم ) همه این امکانات را در وجود خود دارا می باشد. از لحظه آغاز آفرینش و انبساط کیهانی تا آخرین لحظه انقباض مجدد کیهان، این خمیر مایه بطور کامل شکوفا میگردد و کلیه معلولین را به وجود می آورد. همه معلول ها یا همه موجودات دوباره در مرکز عالم دوباره در یک نقطه بسیار ریز فیزیکی به آتش و دمای محض تبدیل خواهند شد و پس از آن فصل دوم آغاز میگردد. کیهان از نو متولد میگردد و انسان هم به همراه کیهان دوباره پا به عرصه وجود خواهد گذاشت البته در قالب مرتبه دوم وجودی خود. پس از قرائت و جاری شدن فصل دوم و پایان یافتن آن ، فصل سوم آغاز خواهد شد الا آخر تا پایان فصل هفتم. و پس از آن این هفت فصل دوباره و در سطحی بالاتر قرائت و جاری خواهند گردید و الا آخر تا برگشتن به نظام احسن ملکوتی اولیه. این روال و روند در همه عالم ها بطور مطلقا همزمان و همسان صورت میگیرد.
هر فرد انسانی دارای پنج نوع سرنوشت جنسی و عشقی مختلف و مستقل و مجزا از هم می باشد و همچنین دارای هفت زندگی و هفت مرحله وجودی که هرکدام در یک نظم طبیعی و کیهانی خاص خود به ظهور خواهند رسید و رقم خواهند خورد. این هفت عالم بر اثر نوسان قبض و بسط کیهان با نظم و ترتیب خاصی پشت سر هم آفریده خواهند شد و آنهم در چهارچوب طرح مطلق خلقت و آفرینش که از پیش تعیین گردیده است. مراتب هفتگانه وجودی افراد انسانی به اختصار به شرح زیر می باشند :
▪مرد ، زن ، مرد ، زن ، مرد- مرد ، زن – زن ، مرد – زن▪
▪زن ، مرد ، زن ، مرد ، زن – زن ، مرد – مرد ، زن – مرد ▪
ردیف اول طرح مراتب وجودی برای مردان و ردیف دوم طرح مراتب وجودی برای زنان میباشد.
در عالم اول و دوم ماده حداکثر و روح حداقل میباشند.
در عالم سوم و چهارم روح حداکثر و ماده حداقل خواهند بود.
در عالم پنجم و ششم و هفتم تولید مثل از طریق آمیزش جنسی والدین و بسته شده نطفه در رحم مادر صورت نخواهد گرفت بلکه از طریق تقسیم سلولی روحی و در خارج از بدن مادر و در زمینه بی نقص طبیعت روحی صورت خواهد گرفت و هر فرد انسانی به فرد انسانی مساوی و یکسان تبدیل خواهد شد و به زوج خویش بدل خواهد گشت.در عالم های پنجم و ششم این زوج های بنیادی خودی همجنس و در عالم هفتم غیر همجنس خواهند بود. طول عمر عالم اول و دوم همسان و به مراتب کوتاه تر از طول عمر انسان در عالم های سوم و چهارم خواهند بود و طول عمر انسان در عالم های پنجم و ششم با هم مساوی و به مراتب طولانی تر از طول عمر در دو عالم سوم و چهارم. سرانجام طول عمر انسان در عالم هفتم طولانی تر از طول عمر در دو عالم پنجم و ششم.
طول عمر این عالم ها برابر با طول زمان های هفتگانه ابد میباشند. و طول این زمان های ابدی هرکدام برابر با فاصله بین دو مهبانگ متوالی خاص خود میباشد و فاصله زمانی بین لحظه مرگ در یک علم قبلی و لحظه تولد مجدد در عالم بعدی هم برابر با طول زمانی زمان ابد خاص و ویژه خود.
برای انسان های فوت شده و یا باصطلاح به رحمت خداوند رفته، این زمان های بسیار طولانی به اندازه یک پلک چشم به هم زدن طول خواهد کشید یعنی در حد میلی ثانیه. چرا؟
زیرا پس از مرگ، ضمیر خودآگاه بطور کامل مختل میگردد و لذا تشخیص گذر زمان برای فرد فوت شده مطلقا محال و غیر ممکن میگردد، لذا چه یک ثانیه و چه میلیارد ها سال بتوان میلیارد ها سال. امیدوارم سر شما را بدرد نیاورده باشم.
 

نکته‌ای که توی پاسخ به این مسئله باید بهش توجه بشه اینه که اصل علّیّت که توی فضای فلسفه بهش پرداخته می‌شه، به روش عقلی مورد استدلال و اثبات قرار می‌گیره و ویژگی روش عقلی اینه که در صورت رعایت شرایط استدلال، نتیجه‌ش خطاناپذیره (توضیح و چرایی این نکته، توی فضای تایپ و متن مقدور نیست)؛ اما مسائل حوزه‌ی کوانتوم، جزو مسائل تجربی هستند که پایه‌ی مباحثش، مشاهده و حساب احتمالاته.
• به همین خاطر، توی مسائل کوانتوم، احتمال خطا، کم میشه ولی صفر نمیشه. ینی مثلاً اگه توی کوانتوم یه پدیده‌ای بررسی بشه، ولی علتش کشف نشه، نمیشه نتیجه گرفت که پس این پدیده علت نداره و بی علت رخ داده؛ بلکه نهایت حرفی که میشه زد اینه که “تا الان علتش مشاهده نشده”. اما چون اصل علیّت، معادله ای هست که به روش عقلی کشف میشه و ربطی به مشاهده نداره، مطمئناً اون پدیده، نمیتونه بی علت باشه … 
• اگه توضیح بیشتری نیازه یا نکته‌ای به نظرتون میرسه، خوشحال میشم بفرمایید؛ اگه توضیح کامل تر میدونید نیازه، بفرمایید تا منابع و رفرنس‌های بیشتر بگم خدمتتون …