فیزیکدانی محاسبه کرده زندگی واقعی می‌تواند در جهان دو بعدی وجود داشته باشد!

تمام واقعیت زنده‌ی ما در جهانی سه بعدی رخ می‌دهد که به آن عادت کرده‌ایم، بنابراین تصور جهانی فقط با دو بعد، دشوار خواهد بود، اما اکنون محاسبات جدید جیمز اسکارگیل (James Scargill)، فیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا نشان می‌دهد یک جهان دو بعدی نیز می‌تواند حیات را پشتیبانی کند. اسکارگیل می‌خواست اصل انسان‌ نگر را بیازماید؛ یک ایده‌ی فلسفی که می‌گوید ‌جهان‌هایی که حیاتی درونشان ندارند که آن‌ها را مشاهده کنند، نمی‌توانند وجود داشته باشند. دانشمندان و فلاسفه به کمک این اصل توضیح می‌دهند چرا جهان، آنطور که می‌بینیم هست. با دیپ لوک همراه باشید…

اسکارگیل، ایده‌ی زندگی در ابعاد ۱+۲ را می‌آزماید که ۱+ نشان‌دهنده‌ی بعد زمان است. او می‌گوید شاید مجبور باشیم هم درباره‌ی فیزیک و هم درباره‌ی فلسفه‌ی حیات خارج از ابعاد ۱+۳ که ما به آن عادت داریم، بازنگری کنیم. اسکارگیل در مقاله‌اش می‌گوید:

دو استدلال اصلی در مقابل احتمال زندگی در ابعاد ۱+۲ وجود دارد: فقدان یک نیروی گرانشی و حد نیوتونی محلی در نسبیت عام سه بعدی؛ و این ادعا که محدود بودن به یک توپولوژی مسطح به این معناست که احتمال وجود حیات، بسیار کوچک است.

محاسباتی که اسکارگیل انجام می‌دهد، همانطور که انتظار می‌رود، بسیار پیچیده هستند، اما او به طور نظری نشان می‌دهد که یک میدان گرانشی اسکالر قطعا می‌تواند در دو بعد وجود داشته باشد که گرانش و بنابراین کیهان‌شناسی را در دنیای دو بعدی امکان‌پذیر می‌کند.

او سپس به نکته‌ی مهم دیگری می‌پردازد: برای ظهور حیات، باید درجه‌ای از پیچیدگی وجود داشته باشد که در این مورد می‌تواند با شبکه‌های عصبی، نشان داده شود. مغزهای بسیار پیچیده‌ی ما در سه بعد وجود دارند و بنابراین ممکن است فکر کنیم یک شبکه‌ی عصبی نمی‌تواند در دو بعد کار کند. اما اسکارگیل ثابت می‌کند انواع معینی از نمودارهای دو بعدی و مسطح، دارای ویژگی‌های مشترکی با شبکه‌های عصبی زیستی حیات هستند.

بنابراین طبق مقاله اسکارگیل، جهان‌های دوبعدی می‌توانند حیات را پشتیبانی کنند. این بدان معنا نیست که آن‌ها وجود دارند، بلکه این مقاله نشان می‌دهد دو مورد از قوی‌ترین استدلالاتی که در مقابل جهان‌های ۱+۲ هستند، به بازنگری‌های جدی نیاز دارند. مقاله اسکارگیل هنوز منتشر نشده، اما MIT Technology Review آن را ارزیابی کرده و درباره‌ی آن می‌نویسد:

این کار استدلال اصل انسان‌ نگر را برای کیهان‌شناسان و فلاسفه تضعیف می‌کند، بنابراین آن‌ها باید دلیل دیگری پیدا کنند که چرا جهان، شکلی که اکنون می‌بینیم را دارد.

اگر فهم زندگی در جهان دو بعدی، برای شما دشوار است، فکر کنید شاید در حال حاضر در یکی از آن‌ها باشیم. پژوهش دیگری، این فرضیه که می‌گوید ما در حال زندگی در یک هولوگرام غول‌پیکر هستیم و تصور زندگی در جهانی سه بعدی (به اضافه‌ی زمان)، فریبی بیش نیست را تقویت کرده است.

از آنجا که فعلا هیچ ماشینی برای سفر در سرتاسر جهان در اختیار نداریم، این پژوهش، فوق‌العاده نظری است، اما قطعا راه‌های جالبی را برای پژوهش‌های آینده باز می‌کند. شاید روزی بتوانیم یک جهان دو بعدی را از طریق محاسبات کوانتومی شبیه‌سازی کنیم. اسکارگیل می‌گوید:

بسیار جالب خواهد بود اگر بتوانیم موانع دیگری که برای حیات وجود دارد و تاکنون نادیده گرفته شده را بشناسیم. از طرفی باید به جستجوی توضیحات غیرانسان نگر برای ابعاد فضازمان ادامه دهیم.